Όταν κάθεται μπροστά από τα ντραμς του τίποτα άλλο δεν έχει σημασία για εκείνον. Μόνο η μουσική του. Ο Νίκος δηλώνει «οπαδός» της Heavy Metal. Παθιάζεται με εκείνη, χάνεται στις νότες της και τους ρυθμούς της. Όπως αναφέρει χαρακτηριστικά: "Είναι η ικανοποίηση ότι αυτό που κάνεις σου αρέσει..." 

Με φόντο τα ασπρόμαυρα σκίτσα, σε έναν τοίχο απ' όπου ξεπηδούν χρωματιστές πινελιές- όπως τα συναισθήματα που απεικονίζουν, η Μαρία και ο Γιάννης μοιράζονται μαζί μας τη μεγάλη τους αγάπη: Μια έμπνευση της στιγμής, μια μοναχική και συνάμα συναρπαστική δουλειά, μια τέχνη...

Εκεί σε μια καφετέρια, μπροστά από ένα σκάκι ή πάνω στο τραπέζι του μπιλιάρδου, εκεί όπου μια αυθόρμητη συζήτηση καταλήγει σε εκ βαθέων εξομολόγηση, η Κάτια, που ακόμη και χωρίς ίχνος μακιγιάζ είναι εκθαμβωτική, μοιράζεται με την κάμερα το πάθος της για το μόντελινγκ...

Φώτα χαμηλωμένα, ντεσιμπέλ στα ύψη, χαμόγελα πηγαία. Ο ένας λικνίζεται δίπλα στον άλλο ακούγοντας ένα αγαπημένο τραγούδι. Μοιράζονται συναισθήματα, αναμνήσεις, όνειρα κι ελπίδες ακόμα κι αν δε γνωρίζονται. 

Σπινθηροβόλο βλέμμα, ειλικρινές χαμόγελο, γκρίζα μαλλιά. Στο χέρι του κρατά ό,τι «πολυτιμότερο» μετά το μυαλό του: το στυλό του με το οποίο σημειώνει τους αγώνες κι έτσι... καθορίζει την τύχη του. (Ή μήπως όχι;)...